این اثر را می‌توان از کلاسیک‌های فلسفه دین به شمار آورد؛ اثری مختصر و سرراست برای تدریس در دوره‌های علم و دین، علم و فرهنگ و فلسفه دین. این کتاب، که نسخه مکتوب مناظره دو فیلسوف، آلوین پلنتینگا و دنیل دِنت، درباره رابطه علم و دین و با موضوع مشخص «سازگاری علم و دین» است، تاکنون به زبان‌های ایتالیایی، لهستانی، رومانیایی، پرتغالی و کره‌ای بازگردانده شده است.
پلنتینگا سخنان خود را با محدود ساختن عنوان مناظره از «آیا علم و دین سازگارند؟» به «آیا نظریه کنونی فرگشت و خدای مسیحیت سنتی سازگارند؟» آغاز می‌کند. نظرش این است که نظریه کنونی فرگشت و خدای مسیحیت نه‌تنها سازگارند، که به بار آمدن «شگفتی‌های جانداران» از رهگذر فرگشتی هدایت‌ناشده باورناپذیر می‌نماید. باور داشتن به نظریه فرگشت نیازمند باور داشتن به خدا است.
دِنِت، به‌گونه‌ای کم و بیش شگفت‌آور، دست‌کم در آغاز، در پذیرش سازگاری نظریه کنونی فرگشت و خداباوری با پلنتینگا هم‌داستان است. آنچه دِنت به‌شدت رد می‌کند باورناپذیری فرگشت هدایت‌ناشده است و اینکه باور داشتن به نظریه فرگشت مستلزم باور داشتن به خدا است.