«ذهن تاریخی و هنرمند هر دو می‌خواهند جهان را از نو بنا کنند. ولی هنرمند، به واسطه اجباری در سرشتش، حدهایش را می‌شناسد که ذهن تاریخی آنها را نادیده می‌گیرد. برای همین است که غایت ذهن تاریخی استبداد است، در حالی که شور هنرمند به آزادی ختم می‌شود. تمام کسانی که امروزه برای آزادی می‌جنگند، در نهایت برای زیبایی نبرد می‌کنند. قطعا موضوع سر دفاع از خود زیبایی نیست. زیبایی نمی‌تواند خود را از انسان محروم کند و ما فقط در صورتی شکوه و صفای عصرمان را به او خواهیم داد که آن را در بدبختی‌اش همراهی کنیم. دیگر هرگز جزو منزوی‌ها نخواهیم شد. این که بشر نمی‌تواند خودش را از زیبایی محروم کند کم از حقیقت ندارد.»