جهانی را تصور کنید که در آن مردم روزی از خواب بیدار می‌شوند و می‌بینند خدایی نیست. نیروی عظیمی که بتوان به آن متوسل شد از میان رفته و بشر به حالت آسیب‌پذیری خود بازگشته است. حال و روزگار آن مردم چه خواهد بود؟ از این پس به چه چیزی متوسل خواهند شد؟ فیلیپس معتقد است: «وقتی خدا مرده باشد مهربانی مجاز می‌شود و تنها چیزی که برای انسان باقی می‌ماند مهربانی است.» در واقع، برای انسان بی‌پناه و بی‌خدا مهربانی به راهی بدل می‌شود تا بتواند حدود آسیب‌پذیری و ناتوانی‌هایش رابسنجد.
در این کتاب درخشان، آدام فیلیپس، روانکاو برجسته و باربارا تیلور مورخ، لذت‌ها و خطرات مهربانی را بررسی می‌کنند. به مردم مدرن آموخته شده است که خود را اساساً در تضاد با دیگران ببیند و انگیزه‌های ما خودخواهانه است. این کتاب با تکیه بر تاریخ فلسفی، ادبیات روانکاوی و علوم اجتماعی معاصر، توضیح می‌دهد که چگونه و چرا تنهایی برای ما مطلوب‌تر از ارتباط برقرار کردن با دیگران است. در باب مهربانی برایمان توضیح می‌دهد که چرا در عصر حاضر بیش از هر زمان دیگری باید در برابر یکدیگر شفقت و مهربانی نشان دهیم و اساساً چرا مجازیم که دست به چنین کاری بزنیم.