کمتر یا بیشتر، ولی همه این‌ها اتفاق افتاده است. در هر صورت، بیشتر قسمت‌های جنگ واقعی است. فردی را می‌شناختم که در درسدن به خاطر برنداشتن قوری که متعلق به او نبود، با گلوله کشته شد. پسر دیگری را می‌شناختم که تهدید می‌کرد بعد از جنگ افراد مسلحی را اجیر می‌کند تا دشمنان شخصی‌اش را بکشند، و این‌جور چیزها. من تمامی اسم‌ها را تغییر داده‌ام.
در سال 1967 با پول بنیاد گوگنهایم (خدا خیرشان دهد) به درسدن بازگشتم. این مکان بسیار شبیه به دیتون در ایالت اوهایو بود، البته فضای باز بیشتری از دیتون داشت. باید هزاران تن پودر استخوان انسان در زمینش دفن شده باشد.
با یکی از همرزمان قدیمی به نام برنارد وی اوهار به آنجا برگشتم. با یک راننده تاکسی دوست شدیم و او ما را به سلاخ‌خانه‌ای برد که در دوران اسارت شب‌ها در آن حبسمان می‌کردند. نامش گرهارد مولر بود...