«می‌خوای دل به دریا بزنی و دست به کار بشی یا اون‌قدر دست روی دست می‌ذاری تا تبدیل به پیرمرد پشیمونی بشی که منتظره توی تنهایی بمیره!» این جمله از فیلم تلقین کریستوفر نولان بهترین توصیفی است که می‌توان برای رمان تو این فکرم که تمومش کنم ارائه داد. این رمان بیش از هر چیز، داستانی است درباره حسرت. حسرت حرف‌های نزده، کارهای نکرده، شجاعت‌های به خرج نداده، دوستت دارم‌های نگفته، یا کم گفته، قدم‌های برنداشته و البته رنج زندگی با عواقب‌شان. نبوغ ایان رید در این است که چنین موضوعی را در قالب تریلری روان‌شناسانه و هیچکاکی به رشته تحریر درآورده، آن هم در اولین رمانش. به سختی می‌توان این کتاب را به ژانر ادبی خاصی محدود کرد. ابتدا به نظر می‌رسد با داستانی کمدی - رمانتیک طرف‌ایم، به تدریج جنبه‌های سوررئالی وارد داستان می‌شود که از توضیح‌شان عاجزیم، یک سوم پایانی داستان هم به تریلری با مایه‌های ترسناک بدل می‌شود. به‌طوری که این لحن عوض کردن‌ها نه تنها لطمه‌ای به داستان نمی‌زند، بلکه به نقطه قوت آن بدل می‌شود.