امشب نه درباره ایمان و بی‌ایمانی، بلکه درباره شفقت، طبیعت شفیق یا قسی «هنر معاصر» حرف خواهیم زد. بنابراین از تقابل هنر دنیوی در برابر هنر مقدس سخنی نخواهیم راند، بلکه به بی‌حرمتی به فرم‌ها و بدن‌ها در طول قرن بیستم خواهیم پرداخت. دلیل انتخاب چنین رویکردی این است که امروزه مردم زمانی که بر سر ارتباط یا وحشتناکی هنر معاصر بحث می‌کنند، اغلب پرسش اساسی را از یاد می‌برند: البته، هنر معاصر. اما معاصر با چه؟