از نظر باربارا فردریکسون عشقی که تاکنون در اذهان و عواطف بشر نقش بسته است باعث سرخوردگی و تنهایی منفی بیشتر بشر شده است. او عشق را محدود به یک نیاز و میل عاطفی شورانگیز به فرد مشخصی نمی‌سازد. عشق قرار نیست دائمی و برای همیشه در یک زندگی زناشویی گنجیده شود. از نظر او عشق حتی پیوند گسست‌ناپذیر فامیلی هم نیست.
تعریفی که او از عشق ارائه می‌دهد فقط در محدوده یک تماس روحی مثبت مفهوم پیدا می‌کند. عشق از دید او موج قوی احساسات مثبت و دوست‌داشتنی است که می‌تواند در طول روز در برخورد با هر انسانی جلوه‌گر شود.