«کلوتیلد رسم پدرش را ادامه می‌داد. در نور کم‌سو زیر کاج بلند، سعی می‌کرد به زیبایی‌های زندگی فکر کند: نگاه با دقت سگ‌هایش وقتی در سکوت آنجا می‌ایستاد؛ صحنه سر برآوردن بوته‌های زعفران از زیر برف؛ این حقیقت که انسان‌ها ناچار هستند کلیساهای جامع بسازند و لالایی بخوانند و هنر خلق کنند، این که باید خودشان را صرف هدف‌های مبهم و زمینه‌های علم سری کنند. این که جمعیت جهان هر ساله هشتاد میلیون نفر افزایش می‌یابد.
این‌ها را در ذهن خود مجسم می‌کند و امیدوار است معنایی داشته باشند.
و کلمه‌ای حرف نمی‌زند.»