ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که تشویق می‌شویم تا رنج خود را جدی تلقی نکنیم و آن را بی‌ارزش بپنداریم و یا حتی به آن بخندیم. مهم‌تر از آن، این طرز تلقی به عنوان فضیلت شناخته می‌شود و خیلی‌ها، حتی خود من در گذشته، به خاطر عدم حساسیت نسبت به سرنوشت خود و خصوصا نسبت به سرنوشت دیگران به عنوان کودک، احساس افتخار می‌کردیم. در کتاب‌هایم سعی کرده‌ام تا نشان دهم که چرا این اعتقاد مصیبت‌بار با چنین سرسختی‌ای حسن محسوب می‌شود و همچنین تلاش کرده‌ام تا شرایط فاجعه‌آمیزی که سعی در پنهان کردن آن می‌شود را نشان می‌دهم...