گوتمه در سراسر زندگی‌اش با کیش شخصیت می‌جنگید، و مدام توجه شاگردهایش را از خود منحرف می‌کرد. نه زندگی و شخصیت او بلکه آموزه‌اش مهم بود. او در میان رنج زندگی، به آرامش و ایمنی دست یافته بود. گوتمه به این ترتیب بودا شد، یعنی روشنی یافته یا بیدار. هر کدام از شاگردهایش اگر روش او را دنبال می‌کردند می‌توانستند به همان روشن‌شدگی برسند. اما اگر مردم شروع کنند به ستایش گوتمه انسان توجه‌شان از وظیفه‌شان منحرف می‌شود و این کیش می‌تواند تکیه‌گاهی شود برای به وجود آوردن وابستگی بی‌ارزشی که فقط می‌تواند مانع پیشرفت معنوی شود.