وارد راهروی کلینیک که می‌شوم صدای ملایم موزیک قدیمی به گوشم می‌رسد؛ موزیک یکی از آهنگ‌های سال‌های جوانی من. هنوز آدم‌های زیادی با علاقه این آهنگ‌ها را گوش می‌دهند.
هیجانی آمیخته با حزن وجودم را پر می‌کند. خودم را مثل آن روزها حس می‌کنم، جوان، زنده و پرانرژی. توی آینه آسانسور خودم را نگاه می‌کنم. گرچه جوان نیستم ولی هنوز پر از انرژی‌ام...