به باور راجر اسکروتن انسان موجودی منحصر به فرد است که نمی‌توان او را صرفاً از لحاظ زیست‌شناختی مورد ملاحظه قرار داد. وجه تمایز اصلی انسان از حیوان آگاهی اول شخص اوست، که بدین وسیله می‌توان خود را «من» بنامد و جهان را به نحوی متفاوت با سایر گونه‌ها بفهمد. در چشم انداز فهم او از جهان درکی از امر متعالی وجود دارد و تجربه‌ای که ارزشمندی آن به توصیف‌ناپذیری آن است. پاسخ انسان به فهم این جهان، توام با عواطفیاست که او را در جایگاهی فراتر از سایر حیوانات می‌نشاند و حتی در نرتبتی بیرون از نظم طبیعی قرار می‌دهد.
جوامع انسانی نیز تنها گروه‌هایی از پستانداران نخستین نیستند، آنها اجتماع افرادی هستند که در شرایطی زندگی می‌کنند که مورد قضاوت طرفینی قرار می‌گیرند و جهان خود را بر حسب مفاهیم اخلاقی تنظیم می‌کنند که بسی دور از عالم حیوانات است این پاسخگویی متقابل به تدریج با نسبت‌های بیناشخصی می‌امیزد که در آنهاهدف هر یک از طرفین توجه است، نه به بدن دیگری، بلکه به دورنمای اول شخصی که به واسطه آن تمایز و درخششی می‌یابد.