نظریه دریدا در باب نوشتار در آثار نخستین او نتیجه واسازی ساختارگرایی، پدیدارشناسی و روانکاوی بود. او در این دوره از تفکر خود به خوانش متون سوسور و لوی‌استروس و روسو، هوسرل، فروید و غیره پرداخت. واژگان کلیدی دریدا در این دوره که عبارت از نوشتار، رد، و دیفرانس بودند، در زمینه شناخت زبان، ادراک و ذهن ثابت باقی ماندند. در این مقدمه سعی خوهد شد تصویری مقدماتی از کاربرد این مفاهیم در هر کدام از این زمینه‌ها و ارتباط میان آن‌ها عرضه شود تا مدخلی باشد برای ورود به خوانش دریدا از فروید و درک جایگاه مفاهیم نوشتار، رد، و دیفرانس در درون و بیرون بافت فرویدی/روانکاوانه.