بی‌خوابی به معنای امروزین در دنیای باستان وجود نداشت. باستانیان به زمان حس مالکیت فردی و تعلق نداشتند. زمان در حکم کالا اختراع دوران مدرن است. با این حال، تناقضات موجود در بطن بی‌خوابی معاصر را (زمان ما هم مال ماست و هم نیست، چون زمان مساوی پول است) باید در بی‌خوابی باستانیان جست. هرچند بی‌خوابی باستانی در بدو امر ویژگی خاص مبتلایان نبود، اما نشان می‌دهد که تقسیم‌بندی‌های مهم فیزیکی و اجتماعی کجا و چگونه کار می‌کرد. در عصر مدرن ما از لحظات آسودنمان که منبعی رایگان و دسترس‌پذیر است و زمینۀ خوابیدن، دست کشیده‌ایم. چراغ‌های روشن شب را به روز تبدیل کرده و قوانین نوشیدن نیز شب را به مهمانی بالقوه بی‌پایان و البته پر سر و صدا بدل کرده است. ظاهرا تمایل معاصر جهان غرب به محو مرزهایی که هنوز نمی‌تواند از آنها سود ببرد با مرزکشی بین خواب و بیداری همخوانی دارد...