اگر نتایج پژوهش‌ها نشان دهد که بیش از 85 درصد نگرانی‌های ما انسان‌ها در واقعیت به وقوع نمی‌پیوندند، اگر نتایج تجارب روزمره خودتان نشان دهد که نگرانی منجر به موفقیت بیشتر در فعالیت‌های روزانه‌تان نمی‌شود، اگر تجربه پزشکان نشان دهد که نگرانی، ما را مستعد برخی بیماری‌های جسمی نظیر مشکلات گوارشی، پوستی و قلبی عروقی می‌کند، اگر توصیه‌های روانشناسان بر این باشد که نگرانی یک فعالیت ذهنی تکراری و بی‌ثمر است که هیچ قدرتی در کنترل امور زندگی ندارد، اگر دانشمندان تکاملی نگرانی را یک واکنش صحیح اما در زمان اشتباه قلمداد می‌کنند، اگر در یک مجله علمی بخوانید که پژوهشگران به این نتیجه رسیده‌اند که افراد نگران سیستم ایمنی ضعیفی دارند و بیشتر از دیگران به بیماری‌های جسمی مبتلا می‌شوند، اگر نصیحت‌های پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایمان این باشد که «بی‌خیال غم و غصه باش و زندگی کن»، آیا باز هم در نگران بودن از هم پیشی می‌گیریم؟...