این کتاب حول مسئله‌ای مهم شکل گرفته است: پس از امکان دستکاری دیجیتال در تصاویر عکاسی، اکنون چگونه می‌توان از صداقت و عینیت عکس و شان استنادی آن سخن گفت؟ رابطه عکس دیجیتال با موضوعش اکنون چگونه تعریف می‌شود؟ تصویر عکاسانه مدت‌ها مظهر رابطه‌ای شفاف با جهان بود و عطش انسان به رئالیسم یا واقع‌نمایی را برآورده می‌کرد. باور قدیمی ما به عکس، در مقام منبع غنی اطلاعات بصری، استفاده گسترده از عکاسی را در روزنامه‌نگاری و مستندسازی و زمینه‌های علمی در پی داشت. اکنون که این باورهای قدیمی زیر سوال رفته است، دریافت ما از تصاویر عکاسانه و ارتباط‌مان با این تصاویر سابقا شفاف چگونه تعریف می‌شود؟ چطور می‌توان از نو به مسئله صدق و کذب در بازنمایی‌های تصویری فکر کرد؟ مقالات این کتاب هر یک به نحوی به مسائلی از این دست می‌پردازند. عکاسی، که اکنون جایگاه خود را به عنوان هنر تثبیت کرده است، می‌کوشد بار دیگر به مرزهای میان خود و نقاشی، فیلم و سایر بازنمایی‌های تصویری بیندیشد.