زیباشناسی ژان ژنه برخاسته از نگاه ویژه او به هنر و زندگی است. او در ضمن ستایش از کار هنرمند باشور و حرارتی خاص و از زوایایی تازه و بدیع به اثر هنری می‌نگرد. جاکومتی برای جمعیت مردگان مجسمه می‌سازد، مجسمه‌هایی با پاهایی سنگین، قامت‌هایی بلند و سرهایی کوچک، نقاشی‌های لئونور فینی آن‌قدر زنده‌اند که که می‌توان از آن‌ها بوی مرداب و جانوران را استشمام کرد و رامبراند می‌تواند یک مسافرت معمولی را به تجربه یک زخم بدل کند. هنر وضعیت خاص هنرمند است همچون بندبازی که هرشب در جلال و شکوه سیرک رخت روزانه از تن بیرون می‌آورد و به هیئت یک اسطوره در برابر چشم مبهوت تماشاگران روی طنابی نازک قدم برمی‌دارد. شکوه، تنهایی، اضطراب، غم و زخم هنرمند و هنردوست را در متن‌های ژان ژنه ملاقات می‌کنند.