ایگلتون در رویداد ادبیات، پس از معرفی دو دیدگاه نام‌گرایان و واقع‌گرایان، به طرح نظریه‌ای در خصوص ادبیات می‌پردازد. بر اساس آن نظریه، ادبیات رخداد یا اتفاقی است که وقوع‌اش، گسستی به ظاهر ایستا و «کلی» پدید می‌آورد. انقلاب مهم‌ترین رویداد اجتماعی است که سبب می‌شود جریان به ظاهر طبیعی، ثابت، و آرام جامعه دگرگون شود و نظمی نو پدید آید. به همین قیاس، ادبیات هم رویدادی‌ست که به گفته جیمسون، بازتاب‌دهنده تلاش انسان برای تحقق شرایطی انسانی‌تر است.
ایگلتون با فاصله گرفتن از موضع ویتگنشتاینی خود دایر بر تعریف‌ناپذیر بودن ادبیات، در اثر حاضر آن را رویدادی تعریف‌پذیر می‌داند که خیالی بودن، خیال‌انگیز بودن، زبان‌محور بودن، اخلاقی بودن، و پراگماتیک نبودن، مولفه‌های آن را تشکیل می‌دهند.