«لاس» پسربزرگ «وسو آغا» پس از پانزده سال و درست در سالروز مرگ خودش به خانه بازگشت. در دشت «قایبرد» در حوالی شهر، سایه‌اش پیشاپیش او جلو می‌رفت و در تاریکی سرشب گم می‌شد. آن‌چنان با عجله از کنار رودخانه و از میان درختان چنار و بید می‌گذشت که قورقور قورباغه‌ها و خش‌خش شاخ و برگ خشک درختان را احساس نمی‌کرد، با احتیاط از روی سنگ‌های گدار رودخانه گذشت و قدم‌هایش را به باریکه راهی سپرد که پس از گذشت سال‌ها هنوز آن را به خوبی می‌شناخت، غافل از آن‌که باید از برابر قصاب‌خانه‌ای بگذرد که به تازگی در آن مسیر ساخته شده بود.