مزدک بلوری

تابستان

(داستان های آمریکایی،قرن 20م)

رانندگی برای خانم دیزی

(نمایشنامه آمریکایی،قرن 20م)

آری ای پیشگامان!

سابرینا و کورینا

به همۀ زن‌هایی فکر کردم که خانواده‌ام از دست داده بود، به چیزهای وحشتناکی که شاهدشان بوده‌اند، به رفتارهایی که صرفاً تحملشان کرده بودند. سابرینا حالا تبدیل شده بود به چهره‌ای دیگر در میان صف بلند مصیبت‌هایی که نسل‌ها ادامه داشته‌اند. و خیلی زود، وقتی مادربزرگم دوباره دل‌ودماغ داشته باشد، می‌نشیند پشت میز آشپزخانه‌اش، لیوانی پلاستیکی پر از لیموناد توی دست‌های کج‌وکوله‌اش می‌گیرد و قصۀ سابرینا کوردووا را تعریف می‌کند- اینکه چقدر مردها او را دوست داشتند، چقدر کم خودش را دوست داشت و این چطور بالاخره او را به کشتن داد. قصه‌ها همیشه پایان یکسانی داشتند، فقط هر بار دختر متفاوتی می‌مرد و من دیگر دلم نمی‌خواست این قصه‌ها را بشنوم.

چیزهای کوچکی مثل این‌ها

می‌دانست که بدترین اتفاق‌ها هنوز در راه است. از همین حالا احساس می‌کرد دنیایی از مشکلات و گرفتاری‌ها پشت در بعدی به کمینش نشسته، اما بدترین اتفاقِ ممکن را پشت‌سر گذاشته بود؛ اینکه می‌توانست کاری بکند اما نکرده بود، احساس گناهی که مجبور می‌شد باقی عمرش را با آن سر کند. متحملِ هر درد و رنجی هم که می‌شد به درد و رنجی که دخترِ کنارِ دستش کشیده بود نمی‌رسید و حالا مانده بود تا رنجی ورای آن را حس کند.

هم‌نوایی در پاییز

نگاهی به این‎طرف و آن‌طرف جنگل انداخت و فرش پاییزی برگ‌های درختان راش جنگل را به یاد آورد و با خودش فکر کرد آیا اینجا از آن جاهایی است که آدم، وقتی زندگی دیگر برایش غیرقابل تحمل می‌شود، می‌تواند بیاید و روی زمینش دراز بکشد و خودش را برای مرگ آماده کند. ادوین، نورمن، لتی، و مارسیا در لندن دهه‌ی 1970 کارمند اداره‌ای هستند و همگی از درد مشترک در عذاب‌اند: تنهایی. «هم‌نوایی در پاییز» با طنز ملیح و سیاهش، با خوش‌بینی لجوجانه‌اش، اوج کار هنری درخشان باربارا پیم است. جهان این رمان، که اثری است کلاسیک و نوشته‌ی یکی از محبوب‌ترین و تحسین‌برانگیزترین رمان‌نویسان بریتانیا، هم خارق‌العاده است و هم آشنا؛ و به این ترتیب غریب‌ترین وجوه زندگی روزمره را برای ما آشکار می‌کند. اثر هنری ظریف و نیر پرشکوه...

خانم پالفری در کلرمانت

خانم پالفری با لحنی کم‌وبیش رویاپردازانه ادامه داد: «بعضی وقت‌ها، اون موقع که یه زن جوون متاهل بودم، آرزو می‌کردم آزاد باشم، آزاد و رها از قیدوبند بچه‌داری و تعهدات اجتماعی، از وظایفی که هر آدمی به عهدشه، متوجهی چی می‌گم؟ و همین‌طور از نگرانی‌هایی که درباره عزیزانت داری؛ بیماری بچه‌ها و پدرومادرهای پابه‌سن‌ گذاشته و مشکلات مالی. هرکسی بعضی وقت‌ها آرزو می‌کنه از همه اینها فرار کنه. ولی راستش آدم نباید آرزو کنه که هیچ‌کس بهش نیاز نداشته باشه، چون این‌طور که من فهمیده‌م تنها راه آزاد بودن همینه.»

زنان فوق‌العاده

زنان فوق‌العاده زن‌هایی هستند که مردها وجودشان را نادیده می‌گیرند. در کارهای کشیش‌نشین کمک می‌کنند، چای درست می‌کنند، در کلیسا گل‌آرایی می‌کنند و با اعضای کسالت‌آور جماعت عبادت‌کنندگان، که خود کشیش‌ها حوصله‌شان را ندارند، هم‌صحبت می‌شوند. در اداره‌ها، آنها باز هم چای و قهوه درست می‌کنند و کارهای خسته‌کننده‌ای مثل تهیۀ نمایۀ کتاب و نمونه‌خوانی و بایگانی را انجام می‌دهند. نیازهای جنسی‌شان را پنهان می‌کنند و معتقدند نباید اجازه داد چنین احساساتی خودشان را نشان بدهد. اما زن‌هایی که آشکارا جاذبۀ جنسی دارند به نظر نمی‌رسد زنان فوق‌العاده‌ای باشند و این‌طور زن‌ها لازم نیست ازخودگذشتگی کنند و خودشان را با کارهایی مثل شستن ظرف‌ها یا دوختن پرده به زحمت بیندازند. اثری شگفت‌انگیز که به ما یادآوری می‌کند انزوا ممکن است انتخاب خود فرد باشد، نیز اثری یادآور اینکه می‌توان آفرینش رمانی زنده و پرتحرک را به ‌تمامی به قلمرو آن فضیلت ارتجاعی، یعنی بردباری زنانه، محدود کرد. جان آپدایک

پری دریایی (بر اساس داستان پری دریایی کوچولو اثر هانس کریستین آندرسن) نمایش‌نامه

از بین همه موجودات کره زمین، فقط آدمه که می‌دونه باید بمیره. در نتیجه، دلش می‌خواهد مرگو فریب بده و فناپذیری خودشو فراموش کنه. می‌سازه و می‌خره و تسخیر می‌کنه. سعی می‌کنه اعتقاد داشته باشه. هر لذتی رو غنیمت می‌شمره. باقی مانده هر غذایی رو که پیدا می‌کنه با حرص می‌خوره. اما تموم مدت می‌دونه که عمرش به سر می‌رسه. می‌دونه که خیلی زود به کف روی آب اقیانوس تبدیل می‌شه. اما «عشق» چی؟

بانویی در ون

داستان از آن‌جا شروع می‌شود که خانم شپرد با ون قراضه‌اش به خیابان کرسنت، محل زندگی نویسنده‌ کتاب، می‌آید. تصادفا مقابل خانه‌ او پارک می‌کند و تو همان خیابان داخل ون زندگی می‌کند. پس از مدتی، به دلیل درگیری‌هایش با همسایه‌ها و مزاحمت‌های رهگذرها و ماموران شهرداری، نویسنده به او اجازه می‌دهد «موقتا» ماشین را توی حیاط خانه‌اش پارک کند. اما خانم شپرد ماندگار می‌شود و پانزده‌سال همان‌جا می‌ماند. ون، با پرده‌های پاره‌پوره و یک‌عالمه خرت‌وپرت در داخلش و کیسه‌های نایلونی پر از آت‌وآشغال در زیر و اطرافش، ظاهر ناخوشایندی به خانه می‌دهد. خود خانم شپرد هم که به هیچ صراطی مستقیم نمی‌شود و دائم یا با صاحب‌خانه بگومگو می‌کند یا مشغول کارهای خنده‌آور و اعصاب‌خردکن است. حالا چرا این زن حاضر شده سال‌ها با این وضع در این ون بدبو کثیف زندگی کند رازی است که نویسنده در پایان کتاب به آن پی می‌برد.

جین ایر (نمایش‌نامه) اقتباسی از رمان جین ایر اثر شارلوت برونته

هر چه دورتر و مطرودتر و تنهاتر باشم بهتر است. من برای خودم در جستجوی بهشتی بر روی زمین بوده‌ام. خود را فرشته‌ای پنداشته‌ام. من مغرور، گمراه و سرمست از آرزوهایم بوده‌ام. می‌خواهم جبران کنم. می‌خواهم به اصول اخلاقی دوران عاقلی‌ام پایبند بمانم نه به چیزی که اکنون در زمان دیوانگی دارم.

برونته (نمایش‌نامه)

در همه نزدگی‌ام آرزو کرده‌ام تحسین شوم، آرزو کرده‌ام برای موفقیتی چشمگیر ستوده شوم. و با این حال هر چه بیشتر زیسته‌ام، بیشتر به این نتیجه رسیده‌ام که خوشبختی را نمی‌توان در ستایش‌ها و تمجیدهای دیگران یافت. اگر خاص باشی، اگر استثنایی باشی، از دیگران جدا می‌مانی، اصلا شاید همین علت تنهایی ما باشد. رضایت در معمولی بودن‌مان است، در کامل نبودن‌مان و در جزئیات کوچک نزدگی. دست کم امیدوارم که این‌طور باشد.