خاموشی عظیم درونمان ما را به سمت خود فرا می‌خواند. تجربه جدید ما شناخت سرشت واقعی‌مان است. چیزی که در حال حاضر و همواره هستیم. نمایان می‌شود و به آن توجه می‌کنیم اما به این دلیل که محتوای تجربه ما را بسیار شیفته خود می‌کند، آن را نادیده می‌گیریم. این ماییم، آگاهی، با تمام تجربه‌ها یکی شده‌ایم. به نظر خودمان را در آن کم کرده‌ایم و در نتیجه آرامش و شادی خود را نادیده گرفته‌ایم. رنج اجتناب‌ناپذیری که به دنبال آن می‌آید، فراخوانی از خودمان به خودمان است، فراخوانی برای بازگشت به خانه از ماجراجویی تجربه‌ای که در آن گیر افتاده‌ایم.