پیش از هر توضیحی ابتدا باید بگویم به نظر من گاهی قرار است بچه‌ها مانند عوضی‌ها رفتار کنند؛ چون اگر قرار است چارچوب‌ها را بشناسند نخست باید آنها را بشکنند. برای اینکه بیاموزند ابتدا باید اشتباهات احمقانه‌ای انجام دهند. به این نتیجه رسیده‌ام که لحظات دردناکی که بچه‌ها در خانه تجربه می‌کنند که اتفاقا کم هم نیست - فرصت مناسبی برای آموزش آنهاست، یا حتی بهتر بگویم مانند زنگ ساعت صبح‌گاهی خانواده ما را از خواب بیدار کرده و به ما گوشزد می‌کند که به عنوان یک خانواده کجای راه را اشتباه رفته‌ایم؟