همیشه هم اشک‌ها مایه خیر نمی‌شوند. آن‌ها وقتی شفابخش و سرورانگیزند که قبل از فرو ریختن مدت زیادی در سینه بجوشند و سپس فرو ریزند. اول بسیارند شدیدند. ولی رفته رفته آرام‌تر و شیرین‌تر می‌شوند و خستگی گنگ و ملال‌آور ما را می‌زدایند... ولی هستند اشک‌هایی که سردند، اشک‌هایی که با خست فرو می‌ریزند و قطره قطره مثل بار گرانی بی‌حرکت بر قلب سنگینی می‌کنند و از دل بیرون می‌ترواند، بی آنکه نشاطی ببخشند یا تسکین بدهند. این‌ها اشک‌های نیازند...