به مدت بیش از یک قرن، از 1900 تا 2006، کارزارهای مقاومتِ بدون خشونت در جهان بیش از دو برابر همتایان خشونت‌طلبشان در دستیابی به اهداف خود موفق بوده‌اند. چرا مبارزات مدنی در این کشورها به ثمر رسیده‌اند اما مبارزات خشونت‌آمیزِ انقلابی یا جنبش‌های چریکی موفقیت چندانی به دست نیاورده‌اند؟ چه چیزی کارزارهای مقاومت مدنی را کارآمد و اثربخش می‌کند؟ چگونه است که جنبش‌های بدون خشونت، حتی در صورت شکست، به احتمال بیش‌تری در آینده به حکومت‌های دموکراتیکِ باثبات منجر می‌شوند، اما در مقابل مبارزات مسلحانه حتی پس از پیروزی نیز در ایجاد یک رژیم دموکراتیک باثبات و صلح‌طلب و جنگ‌پرهیز داخلی ناتوانند؟
اینها برخی از سؤالاتی است که نویسندگان این کتاب، اریکا چنووث و ماریا استفان، با تجزیه و تحلیل آماری و مطالعۀ انقلاب‌ها و جنبش‌های معاصر جهان و به شکل ویژه چهار کشور ایران، فلسطین، فیلیپین و برمه در پی پاسخ به آنها بوده و همزمان به شرح و تفصیل عواملی می‌پردازند که باعث موفقیت کارزارهای بدون خشونت می‌گردند و گاهی به شکست آنها منتهی می‌شوند. این کتاب، از طرف انجمن علوم سیاسی آمریکا، به عنوان بهترین کتاب در حوزه دولت، سیاست و امور بین‌الملل، برنده جایزۀ بنیاد وودرو ویلسون 2012 شده است.