افراد مبتلا به اختلال بدریخت انگاری بدن (BDD) دارای نرخ بالایی از خودکشی، بستری در بخش روان‌پزشکی، بیکاری، انزوای اجتماعی، و مشکلات شدید ارتباطی هستند. BDD به عنوان اختلالی نادر تلقی می‌شود، اما شواهد محافظه کارانه زمینه‌های جمعیتی، نشان از نرخ شیوع 1/5-1 درصدی این اختلال دارد. نرخ شیوع این اختلال در بیماران بستری روان‌پزشکی و در مطب های جراحی زیبایی و پوست بسیار بالاتر از جمعیت عادی است، هرچند این اختلال، اختلال پنهانی است و بسیاری از افراد به دلیل شرم و ترس از برچسب خوردن در جستجوی کمک برنمی آیند. زمانی که در نهایت افراد دارای BDD در صدد کمک گرفتن از دکتر یا متخصص سلامت روان برمی‌آیند، اغلب از بیان نشانه‌های اصلی BDD شرم دارند و ممکن است با نشانه‌های افسردگی، اضطراب اجتماعی یا اختلال وسواس فکری-عملی مراجعه کنند. شروع اختلال معمولاً در نوجوانی است، اما زمانی که اختلال پس از 10 سال یا بیشتر تشخیص داده می‌شود، اغلب قبل‌تر به شکل نامناسبی به کمک داروهای ضد روان‌پریشی نامناسب و بدون استفاده از درمانگر یا مدل درمانی مؤثری درمان شده است. در این کتاب مؤلفان بر مبنای یافته‌های پژوهشی بهترین و به‌روز‌ترین راهبردهای درمانی اختلال BDD را در اختیار درمانگران قرار داده‌اند.