«کازیمو بالای درخت مگنولیا بود. با وجود شاخه‌های بسیار درهم‌تنیده‌ی آن، برای پسری مانند برادرم که متخصص بالا‌رفتن از هر نوع درختی بود، حرکت روی این درخت برایش مثل آب‌خوردن بود؛ شاخه‌های درخت باریک و چوبشان هم تقریبا نرم بود، ولی می‌توانستند وزن او را تحمل کنند. موقع حرکت روی تنه‌ی مگنولیا، میخ‌های گفشش پوست سیاه درخت را زخمی کرد و پوسته‌ی زیرین و سفبد‌رنگ آن نمایان شد؛ عطر تازه و خنک برگ‌ها او را احاطه کرده بود، باد، عطر خوش درختان و گیاهان را در آن باغ زیبا این‌طرف و آن‌طرف می‌چرخاند و لحظه‌ای عطر گیاهان ضعیف و لحظه‌ای هم شدت می‌گرفت و چقدر بی‌نظیر می‌شد؛ گویی برگ‌هایی از یک دفتر سبزرنگ با طیفی از رنگ‌های سبز متفاوت را ورق می‌زدی.»
بارون درخت‌نشین راوی سرگذشت پسری است که تصمیم می‌گیرد زندگی خود را بر روی درختان سپری کند. او یک «پادشاهی درختی» برپا می‌کند که همچون استعاره‌ای از استقلال در نظر گرفته می‌شود و چالش‌ها و فرصت‌های این اقدام دستمایه‌ای برای نویسنده است تا به پرسش‌های فلسفی بشر بپردازد.