دمتریو میان‌سال است و ساکن بوئنوس آیرس. تنها و منزوی زندگی می‌کند، زندگی‌اش را باخته و چیزی خوشحالش نمی‌کند؛ حتی رابطه پنهان و نیم‌بندی که با ورونیکا دارد. عصرها می‌خوابد و شب، قبل از اینکه با رفیق شفیقش یعنی «سیاه» کامیونت حمل زبانه را تحویل بگیرد و برود پی جمع کردن زباله‌های مردم، می‌نشیند به جور کردن پازل پانصدتکه‌ای که تصویر منظره‌ای است یادآور روزگار نوجوانی‌اش در باریلوچه. یادآور خانه و دریاچه و آن دختر زیبای سرخ‌موی. اما از آسمان منظره پیداست که توفانی در راه است.