شاید بتوان گفت بعد از فروید، لکان مهم‌ترین تئوریسین روانکاوی است. همانند فروید، او هم موضوع بحث و بررسی‌های بی‌پایان بوده و شخصیت مناقشه‌آمیز و جنجالی‌اش، سبک اسرارآمیزش و ادعا‌های عظیمش درباره فرهنگ، اخلاق، فلسفه و سکسوالیته [عشق]، در کنار روش‌های نامتعارف آموزش و درمانش، هم مخالفت‌های شدید و هم تعریف و تمجیدهای چاپلوسانه‌ای برانگیخته است.
او روانکاوی را به مکتبی برای گوش سپردن به شوروشیدایی‌های روح و ملال تمدن تبدیل می‌کند، تنها مکتبی که قادر به خنثی کردن آرمان‌های بشردوستانه، اما فریبنده شادی‌درمانی‌هاست که ادعای درمان ایگو و پروردن نارسیسیسم را دارند، درحالی که درواقع از‌هم‌پاشیدگی هویت درونی را پنهان می‌کنند.