کامیی: باید بروم.
پردیکان: چرا؟
کامیی: این یک رازاست.
پردیکان: آیا کسی دیگر را دوست داری؟
کامیی: نه، اما می‌خواهم بروم.
پردیکان: بی برو و برگرد؟
کامیی: آری، بی برو و برگرد؟
پردیکان: بسیار خب! بدرود. من دلم می‌خواست با تو زیر این درخت شاه بلوط جنگلی بنشینم، و یکی دو ساعت، گپی دوستانه بزنیم. اما اگر تو خوشت نمی‌آید، حرفش را نزنیم؛ بدرود، عزیز.