ما یک سوم تا نیمی از زمان بیداری مان را در زمان حال سپری نمی کنیم. همان طور که نفس می کشیم، از مکان و زمان حال «جدا» می شویم. مغز ما این قابلیت را دارد که ما را به اتفاقات گذشته، موقعیت هایی که تصور می کردیم و سایر تفکرات درونی مان منتقل کند. بدون شک تا به حال متوجه منحرف شدن ذهن خود شده اید. زمانی که نیاز دارید تا بر روی مسئله دیگری تمرکز کنید اما ناگهان ذهن شما با اراده و اختیار خودش شما را وسط موضوع دیگری پرت می کند. ما دائما از زمان حال به سمت دنیای موازی و غیرخطی ذهن در حال حرکت هستیم و ناخواسته و دقیقه به دقیقه به «درون» کشیده می شویم. میل ذاتی ذهن ما انسان ها به جداشدن از محیط بیرون و اتفاقات پیرامونمان، باعث ایجاد گفتگویی در ذهنمان می شود، همان چیزی که ما زمان زیادی از پیاده روی هایمان را درگیر آن هستیم. حال، سؤال اصلی که پیش می آید این است: چرا؟ تکامل موجب شده تا تنها، ویژگی هایی ماندگار شوند که به بقا کمک می کنند؛ بنابراین اگر این مشخصه در مقوله بقا نمی گنجید، انتظار نمی رفت که انسان به چنین خودگوی نیرومندی بدل شود. اما تأثیر صدای درون آن قدر پیچیده و مهم است که ما به ندرت متوجه آن می شویم، تازه اگر متوجه شویم! اگرچه صدای ذهن در اکثر مواقع به خوبی کار می کند اما گاهی هم تبدیل به پچ پچ های ذهنی می شود و زمانی که صدای درون کنار برود و پچ پچ های درون سر، میکروفون درون ذهن را در دست بگیرند، افکار ما نه تنها ما را عذاب می دهند بلکه ما را فلج می کنند!خلاصه‌ای از این کتاب در پادکست نوآنس ارائه شده است.