ایدیوکینسیس که یکی از قدیمی‌ترین روش‌های ذهنی - بدنی در غرب است، روشی خلاق برای استفاده از تخیل و فرآیند ذهنی ارائه می‌دهد تا حرکت و حالت قرارگیری بدن را بهبود بخشد. میبل تاد اولین کسی بود که مفاهیم این روش را سازمان بخشید و آموزش داد. شاگرد او، لولو سوایگارد در شناساندن گستره ایدیوکینسیس نقش مهمی داشت، هم از طریق تدریس و هم با کتابش؛ ظرفیت حرکتی انسان (1974). یکی‌دیگر از اولین شاگردان تاد که این سنت را پیش برد باربارا کلارک بود؛ پرستار بیمارستان که از جنبه درمانی ایدیوکینسیس استفاده کرد. راه این نسل اول از شاگردان تاثیرگذار را پاملا مت، آیرین دود، نانسی تاپف، و مهم ترین آن‌ها آندره برنارد، ادامه دادند که همگی‌شان این سنت را به قرن بیست‌و‌یکم منتقل کردند.