با این که هیچ‌وقت روی پرده سینما نبوده‌ام اما بزرگ‌شده صنعت فیلم هستم. بعدها به من گفتند دودولف والنتینو به تولد پنج‌سالگی‌ام آمده بود. این را گفتم که بگویم قبل این که دست چپ و راستم را بشناسم دورادور می‌دانستم جریان چیست. یک‌بار می‌خواستم خاطراتم را با عنوان دختر یک تهیه‌کننده بنویسم اما در هجده‌سالگی واقعا چیزی در این‌باره برای نوشتن ندارید. شاید هم این دست سرنوشت بود وگرنه به بی‌مزگی ستون لولی پارسون می‌شد. مثل هر مرد دیگری که می‌تواند در کار کتان یا فولاد باشد پدرم در صنعت فیلم‌سازی مشغول بود و من هم با این مسئله کنار آمده بودم. در بدترین حالت می‌شد گفت من هالیوود را مثل روح سرگردان خانه‌ای جن‌زده پذیرفته بودم. می‌دانستم که باید با این مسئله مشکل داشته باشم اما نداشتم.