این نمایشنامه را نه علیه سیاها، که علیه سفیدها نوشته‌ام. در آن کینه توزی مردی را بیان کرده‌ام که محکوم به خفت و نومیدی است. چه بسا این نمایشنامه به عضو کنشی جوانمردانه، انفجار یک روح شریر باشد. کسی چه می‌داند؟ اما پیش از هر چیز، از شرارت یا- دقیق‌تر، قساوت - خیلی بد نگوییم آن هم وقتی که شرارت علیه خودش عمل کند. در هر صورت، شرارت از آن رو که تمایل دارد خود را در تخیل دنبال کند، مطمئن‌تر از حس جوانمردی می‌تواند مبدا یک اثر هنری جوانمردانه قرار گیرد.