فرودگاه نوارک تازه نوسازی شده بود و برق می‌زد. در مسیر صف امنیتی و در انتهای هر پیچ گلدان‌هایی قرار داشت تا حواس مردم را از مدت زمان طولانی انتظارشان پرت کند. مردم به دیوارها تکیه زده یا روی چمدان‌هایشان نشسته بودند. همه آن‌ها پیش از سپیده‌دم از خواب بیدار شده بودند؛ نفس‌هایشان را با سروصدا بیرون می‌دادن و از فرط خستگی زیر لب غرغر می‌کردند.
وقتی خانواده ادلر به جلوی صف رسیدند، کامپیوترها و کفش‌هایشان را توی سینی گذاشتند. بروس ادلر کمربندش را درآورد، آن را پیچاند و با سلیقه در یک سطل پلاستیکی خاکستری، درست کنار کفش‌های راحتی قهوه‌ای‌رنگش گذاشت...