فقط افراد ثروتمند و مشهور نیستند که با اغوای قدرت سقوط می‌کنند. این خطر هر لحظه یکایک ما را تهدید می‌کند. خودداری از تمرکز بر دیگران می‌تواند به از بین رفتن همدلی و از دست دادن شفقت و روی آوردن به اقدامات تکانشی و غیراخلاقی و رفتارهای گستاخانه و غیرمتمدنانه منجر شود. وقتی احساس قدرت می‌کنیم، می‌توانیم به‌راحتی رفتارهای غیراخلاقی خود را با احساس برتری‌جویی‌ای که دیگران را تحقیر می‌کند توجیه کنیم.
این لب کلام پارادوکس قدرت است: اغوای قدرت سبب می‌شود همان مهارت‌هایی را که در وهله اول به ما قدرت می‌داد، از دست بدهیم. سوءاستفاده از قدرت در جای‌جای زندگی اجتماعی ما رخ می‌دهد و موجب پرخوری، فحاشی، بی‌ادبی، دروغ‌گویی، روابط نامشروع، خشونت جنسی، خشونت نژادی، رفتار غیراخلاقی و رانندگی متکبرانه می‌شود.
سوءاستفاده‌های انباشته از قدرت موجب بی‌اعتمادی در کار، کاهش تعهد و نزدیکی در خانواده‌ها، ازهم‌گسیختگی و نبود همدلی و مشارکت در جامعه مدنی می‌شود.