در روانشناسی مثبت‌نگر گفته می‌شود شناخت توانایی‌ها و پتانسیل درونی آدمی و کاربرد ویژگی‌های مثبت افراد و خانواده‌ها می‌تواند اثربخشی فنون و درمان‌های روان‌شناختی را بیش از پیش کند و افزون بر درمان مشکلات روان‌شناختی و ناهنجاری‌های رفتاری به بالا بردن کیفیت زندگی و بهزیستی افراد و جوامع بینجامد. در حالی که روانشناسی بالینی به گونه‌ای سنتی بر کم‌بودها و ناتوانی‌های روانی می‌پردازد و بر انعطاف‌پذیری، تدبیرمندی و توان مراجعان برای بازیابی کم‌تر پرداخته است.