برای همه انسان‌ها گاهی پیش می‌آید که حس کنند هیچ‌چیزی دیگر در جهان معنا ندارد و از درون احساس شکست کنند. گاهی این خستگی و ناراحتی به اتفاق تلخ در زندگی برمی‌گردد، مثل طلاق، بیکاری، بیماری؛ و گاهی هم دلیلی درونی دارد، مثل احساس پوچی و احساس اینکه سررشته همه امور از دست ما خارج شده و همه چیز علیه ماست. احساسی است که نمی‌توانیم در برابرش مقاومت کنیم و شباهت به غمی بزرگ، خستگی شدید یا بی‌میلی به زندگی دارد. در این مواقع انسان وسوسه می‌شود خود را قربانی نشان بدهد و دیگران را مثلا والدین، فرزندان یا دوستانش را متهم کند که در خستگی و شکست او نقش داشته‌اند.