در لحظه‌ای همچون این لحظه، وقتی هنوز ذهنش کار می‌کرد، به بیهودگی زندگی پی برد. مرتب شکل انفجاری را که اتفاق می‌افتاد تجسم می‌کرد؛ این که چطور مثل ستاره‌ای سفید از اعماق جانش به بیرون فواره می‌زند و تکه‌های پوست نرم و گداخته‌اش را بر روی اقیانوس می‌پاشد. واقعا بمب چیست؟ ابزاری برای تفکیک، برای گشایش. کارخته تباه‌سازی. بمب، نیروهای خشن تمدن را می‌گیرد و آن‌ها را با شادی‌ای کودکانه برای اهدافی بسیار متناقض به کار می‌بندد. بمب، یک بچه است. غیض و غضبی است که همه چیز را نشانه می‌گیرد. ضجه موجودی است که راهش را نیافته است. انتخاب خودکشی به جای شکست است.