اسرای عزیزم، نوه دلبندم.
امروز برای اولین بار با قلبی شکسته مرا ترک کردی، زمانی که متعجب از رفتار آخر شب من به سمت دانشگاهت در ازمیر پرواز کردی، من به این فکر می‌کردم که آیا باید این موضوع تلخ را درست زمانی که داشتی می‌رفتی مطرح می‌کردم؟ چیزهای زیادی هست که باید درباره‌شان با تو صحبت کنم و در پیامی که این طور با عجله نوشته می‌شود نمی‌گنجد. وقتی که دوباره یکدیگر را ملاقات کردیم خیلی مفصل در موردشان صحبت خواهیم کرد.
اسرای عزیزم، باور کن زمانی که اصرار می‌کردم به انگلستان نقل مکان کنی فقط خوبی‌ات را می‌خواستم. مگر می‌شود که نخواهم در این سال‌های آخر عمرم در کنارم باشی؟
می‌دانم که چه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌قدر وطنت را دوست داری و عاشق استانبول هستی، ولی چاره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای نیست. ظاهرا قسمت ما هم این بوده که مراتب از جایی به جای دیگر نقل مکان کنیم. پدر و مادر من هم عاشق وطن و شهری که در آن زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردند بودند، اما روزی فرا رسید که حتی فرصت پیدا نکردند فنجان چای صبحانه خود را بشویند و مجبور به ترک خانه و کاشانه و دیار خود شدند.