با گفتمانی سر و کار داریم که ارزش‌های سنتی فهم‌پذیری را واژگون می‌کند: نوعی تبیین از پایین که چیزها را بر اساس ساده‌ترین، اولیه‌ترین و روشن‌ترین امور نمی‌نگرد، بلکه بر اساس آشفته‌ترین، تیره‌ترین، بی‌سامان‌ترین و مشوش‌ترین امور می‌نگرد. این گفتمان در هم‌ریختگی خشونت، خشم و خروش، نفرت، انتقام و بافت شرایط حداقلی‌ای را که شکست‌ها و پیروزی‌ها را می‌سازد، به عنوان قاعده‌ای تفسیری به کار می‌گیرد. خدای گنگ و رمز‌آلود نبرد، باید روزهای بلند نظم، کار و صلح را توضیح می‌دهد.
خشم باید هارمونی را توضیح دهد. خاستگاه‌های تاریخ و حق در مجموعه‌ای از واقعیات حیوانی (نیروی جسمانی، زور، ویژگی‌های طبیعی) و مجموعه‌ای از اتفاقات (شکست‌ها، پیروزی‌ها، توفیق یا ناکامی توطئه‌ها، شورش‌ها یا ائتلاف‌ها) ریشه دارد.
نوعی عقلانیت روبه‌رشد - عقلانیت محاسبات و استراتژی‌ها- ظهور خواهد کرد، اما تنها در راس این کلاف: و هرچه که بالاتر می‌رویم،این عقلانیت نیز بسط می‌یابد، شکننده‌تر و شکننده‌تر می‌شود، شریرانه‌تر و شریرانه‌تر می‌شود، و با اوهام، تخیلات و رموز بیش‌تر پیوند می‌خورد. این‌چنین، شاهد نقیض آن تحلیل‌هایی هستیم که سعی می‌کنند در زیر آشفتگی ظاهری یا سطحی، در زیر توحش مشهود بدن‌ها و احساس‌ها، عقلانیت بنیادینی را بیابند که هم دائمی و پایدار است و هم ذاتا با عدالت و خیر پیوند دارد.