هرگونه اضطراب یا نگرانی روزمره ما، چه بزرگ باشد و چه کوچک، ممکن است ناظر به یک یا چند تناقض اساسی در وجودمان باشد. هرگز نمی‌توان این تناقضات را از میان برداشت و لذا یا از آنها فرار می‌کنیم، یا آنها را انکار می‌کنیم، یا دست آخر مجبور می‌شویم با آنها مواجه شویم؛ جان‌مایۀ زندگی دقیقاً تصدیق، درک و زیستن با این تناقضات است. هایدگر می‌گوید اگر از اضطراب‌های خود دربارۀ واقعیت‌های زندگی خیلی فاصله بگیریم، با «ندای وجدان» به سمت آنها کشیده می‌شویم. زندگی کردن یعنی هرگز کاملاً ایمن نبودن و این درگیری با تناقضات و معماهای زندگی است که هیجان و حس زنده بودن را به وجود انسان می‌بخشد. در این کشمکش است که منشأ همۀ خلاقیت‌ها و سرچشمۀ نشاط واقعی را می‌یابیم. اضطراب معلم است، نه مانع یا چیزی که باید از سر راه برداشته شود یا از آن دوری شود.