معشوق هم ممکن است از هر سنخی باشد.
عجیب و غریب‌ترین آدم‌ها هم می‌توانند محرکی برای عشق باشند.
پیرمردی که دست و پایش می‌لرزد می‌تواند هنوز هم عاشق دختری غریبه باشد که بیست سال پیش در بعدازظهری توی کوچه‌های چیهاو دیده بود.
کشیش ممکن است عاشق زنی گمراه شود. معشوق می‌تواند حقه‌بازی با سر و وضعی ژولیده باشد و دست به هر کار بدی زده باشد.
بله، عاشق هم مثل باقی آدم‌ها این‌ها را می‌بیند، اما کارهای معشوق ذره‌ای در میزان عشقش اثر نمی‌کند. آدمی خیلی معمولی می‌تواند محرک عشقی دیوانه‌وار و پرشور شود، عشقی به زیبایی زنبق‌های سمی مرداب.
آدمی خوش‌قلب می‌تواند محرکی برای عشق حقارت‌بار و آزارنده باشد یا دیوانه‌مردی که تند و نامفهوم حرف می‌زند می‌تواند در درون کسی چکامه‌ای لطیف و بی‌تکلیف را طنین‌انداز کند.
بنابراین تنها خود عاشق است که قدر و منزلت عشق را تعیین می‌کند.
«مکالرز، در آواز کافه غم‌بار، به آمیزه‌ای پیچیده و ظریف از امر واقعی و امر افسانه‌ای دست یافت، آمیزه‌ای از امر کمیک و امر غم‌انگیز و نیز آمیزه‌ای از امر محلی و امر جهانی. در این رمان کوتاه او ایجاز، تسلط، عینیت و تناسبی فوق‌العاده به دست آورد.»