همه جا هست، بی‌مرز و محدودیت؛ بتراود یا بچکد، جاری باشد یا بجوشد. گاه گودال آبی ست آرام و تقریبا قابل‌تحمل، گاه باتلاقی‌ست تهوع‌آور و بعضی‌اوقات زلزله، طوفان یا جزرومدی که هر‌چیزی را سر راهش غرق، ویران، لگدمال و آلوده می‌کند. مهم نیست چه شکلی باشد؛ حماقت به همه‌مان سرایت می‌کند. گفته می‌شود ما خود سرچشمه حماقتیم. من هم مستثنا نیستم.
همه روزانه چرندیاتی می‌بینند، می‌شنوند و می‌خوانند. همچنین هر کداممان برای تولید، فکر، حلاجی و صحبت راجع به این چرندیات مقصریم. گاهی کودن می‌شویم و بی‌آنکه عواقبی داشته باشد مهملاتی راجع به زندگی‌مان می‌گوییم. مهم آگاهی و پشیمانی از این موضوع است، چون انسان جایزالخطاست. باید قبول کنید اشتباه کرده‌اید تا بخشیده شوید. همیشه هستند کسانی که ابله فرضمان کنند اما خودمان به ندرت متوجه بلاهتمان می‌شویم.