گفته‌اند نویسندگان تراژدی به آسانی بزرگی و شکوه را باور دارند، همان‌گونه که ما به آسانی پستی را باور داریم. در روزگاران گذشته، راسین و کرنی شاهان و ملکه‌ها را بر صحنه می‌بردند و تماشاگر آنان را بزرگ می‌دید، امروزه شاهان و ملکه‌ها را اگر بر صحنه ببینیم، آن‌ها را دلقکان و دریوزگانی می‌بینیم در لباس زیبا.
اشتاینر در مرگ تراژدی از این دگرگونی در دیدگاه سخن می‌گوید، دیدگاهی که بنیان فلسفی تراژدی یونان باستان را لرزاند. به نظر او انسان عقلانی، یا بهتر است بگوییم عقل زده، مشکل بتواند اسطوره‌های انسان دوران کلاسیک و باور‌های نهفته در آن‌ها را بپذیرد. او انسان معاصر را درگیر معضل بزرگی می‌بیند، این انسان از یک سو برای بر کرسی نشاندن انسانیتش و با کمک گرفتن از خردش، نیرو‌های ناپیدا را از لوح ذهنش زدوده است و از سوی دیگر، دریافته آنچه که به لوح ذهنش زدوده است و از سوی دیگر، دریافته آن چه که به دنبالش بوده ـ انسانیتش ـ پایمال شده است. بدین ترتیب، اشتاینر در چهار راه حوادث روزگار مدرن به بررسی تراژدی می‌پردازد.