همیشه منظورمان از قدرت کلمات قدرت آنها در ایجاد توهم و خطاست. اما، به لطف نظمی مقدر، کلماتی هستند که در خود خاصیتی روشنی‌بخش دارند و وقتی درست به کار برده شوند موجب تعالی انسان به سوی خیر می‌گردند. این کلمات به کمالی مطلق اشاره می‌کنند که ما از درک آن عاجزیم. کاربرد درست این کلمات مستلزم آن است که آنها را به زور با هیچ مفهومی مطابقت ندهیم، زیرا قدرت روشنی‌بخش و تعالی‌بخشیِ ذکرشده در خود این کلمات نهفته است. آنچه این کلمات می‌گویند خارج از دایره‌ی فهم ماست.
خدا و حقیقت از این گونه کلمات‌اند؛ همچنین عدالت، عشق و خیر. استفاده از این کلمات مخاطره‌آمیز است. این کلمات نوعی آزمون‌اند. برای استفاده‌ی صحیح از این کلمات باید از به‌کاربردنِ آنها برای اشاره به اموری که در فهم انسان می‌گنجند پرهیخت، و درعین‌حال باید تصورات و اعمالی را با این کلمات بیان کرد که مستقیماً از نور همین کلمات برخاسته باشند و بس. در غیر این صورت، همگان بی‌درنگ این کلمات را دروغ خواهند شمرد.