اساسا آثار تاریخی طراحی و معماری درباره نوع زندگی‌ای که به بهترین شکل در درون و اطراف خود متجلی می‌کنند، با ما حرف می‌زنند. آن‌ها به ما از حال و هوای خاصی می‌گویند که می‌خواهند در ساکنان‌شان برقرار و تقویت کنند. در حالی که ما را سرگرم نگه می دارند و با روش‌های مکانیکی کمک‌مان می‌کنند، همزمان از ما دعوت می‌کنند که افرادی ویژه باشیم. آن‌ها از چشم اندازی از خوشبختی سخن می‌گویند.
بنابراین زیبا توصیف کردن یک ساختمان نشان‌دهنده چیزی بیش از صرفا دلبستگی‌ای زیبایی شناختی است؛ بلکه نشانه جذب شدن است به روش خاص از زندگی که این ساختار از طریق بام، دستگیره درها، قاب پنجره‌ها، پلکان و مبلمانش برمی‌انگیزد. احساسی از زیبایی نشانه دست یافتن به روش ترکیبی از مصالح است که با ایده‌های ویژه ما درباره یک زندگی خوب، هم‌خوانی دارد.