«قدم در راه نهادن» یکی از مسیرهای شناخت است. زیرا بر اساس آموزه‌های عرفانی «خود راه بگویدت که چون باید رفت». جان کاگ نیز این شیوه را الگوی خود قرار داده و برای شناخت نیچه در مسیرهایی قرار گرفته که پیش‌تر این فیلسوف بزرگ آن‌ها را درنوردیده است. در این سیر و سلوک، گذشته از مرور و بازاندیشی افکار و آثار نیچه و دیگر فلاسفه، کاگ نیز فرصتی می‌یابد تا به گذشته و اکنون خود نقبی بزند، بنابراین پیاده‌روی با نیچه هم فراز و فرود زندگی و اندیشه او را می‌نماید و هم خواننده را وامی‌دارد تا همچون نویسنده بر مسیر خودیابی خود درنگی داشته باشد.