اگر فرومایگان سخن حق تو را کج و معوج کنند و آن را دامی سازند برای بازی دادن بی‌خردان، و تو دیدنش را تاب بیاوری، یا بنای زندگی‌ات فرو بنشیند و تو نظاره‌گرش باشی، سر تسلیم فرود آوری و با ابزار‌های کهنه‌ات باز هم آجر روی آجر بگذاری، اگر هرچه برده بودی را یک‌جا در بازی روزگار ببازی، و باز بازیرا آغاز کنی بی‌آن‌که حسرتی در دل داشته باشی، اگر بتوانی روح و جان گریزانت را به پیشگاه وجود بیاوری، آن‌گاه که آخرین ذره‌های وجودت تو را به ماندن فرا می‌خواند، اگر در جمع عوام لب به سخن بگشایی و نجابت حفظ کنی، هم‌قدم پادشاهان باشی و درد رعایا در دل داشته باشی، اگر؛ نه از دشمن آزرده باشی و نه از دوست.
اگر آدمی در چشم تو یکسان باشد، نه بیش و نه کم، اگر لحظه‌های کینه‌جویی را تنها پر کنی از شصت ثانیه ارزش جاری بودن، آن‌گاه زمین و زمان و هرچه هست از آن توست، ارزشمند‌تر این‌که آن‌گاه تو یک انسان هستی فرزندم.