تری ایگلتون در مقاله‌ای با عنوان «آرمان‌گرایی در نقد آمریکایی» اجتناب استراتژیک نقد نو از نظریه‌پردازی را اینگونه توصیف کرده است: نقد نو، فرزند سیاست شکست‌خورده اصلاحات ارضی در دهه 1930 و نیرو گرفته از افول نقد استالین‌زده مارکسیستی، فنون «نقد عملی» آی ای ریچاردز و اف آر لیوس را با بازآفرینی «زندگی زیباشناختی» جنوب کهن در بافت ظریف شعر پیوند زد...
اما از آنجا که رمانتی‌سیسم صرف به لحاظ ایدئولوژیکی دیگر پذیرفتنی و محتمل نبود، نقد نو ضدیت توام با حسرت خود با علم‌باوری را به زبانی سخت «عین گرایانه» به بیان در آورد: در واقع شعر سختی الماس‌گونه «گلدان» یا «شمایل» را داشت، ساختاری متشکل از تنش‌های پیچیده اما جداافتاده از جریان تاریخ و نیت مولف، ساختاری خودبسنده و تغییرناپذیر...
نقد نو در واکنش به چیزانگاری جامعه پیروزمندانه به شعر عینیت بخشید.