روانشناسی به نام جان دالرد و برخی همکارانش معتقدند نومیدی همیشه خشم‌آفرین است، اینان در سال 1939، فرضیه نومیدی ـ پرخاش‌گری را که نظریه‌ای است صاف و ساده به این شرح ارائه دادند.
نومیدی یعنی نرسیدن به هدف، محرک پرخاش‌گری یعنی خشم، را فعال می‌سازد و این نیز به نوبه خود، شخص را به پرخاش‌گری وا می‌دارد. همچنین دالرد بر این معتقد است که نومیدی همیشه باعث پرخاش‌گری می‌شود و پرخاش‌گری نیز همیشه زاییده نامیدی است.